Klagen of genieten?

Het lijkt wel soms alsof het moederschap (of ouderschap in het algemeen) doorweven is met veel geklaag. 

Over hoe zwaar het wel niet is om thuis te zitten met een peuter en kleuter. 

Over hoe zwaar het wel niet is om meerdere keren per nacht op te staan.

Over hoe zwaar het is als je op vakantie bent en je kleuter wordt ziek.

Ook bij ons in het gezin is het niet ongewoon om te klagen. En om te zuchten dat het toch allemaal makkelijker wordt als ze groter zijn. Geen slaapjes meer, niet (of zullen we zeggen minder) te moeten opstaan, geen pampers meer,... 

O ja, je mag zeker verwoorden dat het moeilijk is. Tegen wildvreemden op een mamagroep bijvoorbeeld. 

Maar owee als je de mama bent die het prima vindt, dat zwaar ouderschap. Zorgen? Jazeker! Nood aan rust? Ook! 

Maar dat allemaal prima vinden. Gaat het daarom? Zien dat  het wel lukt,  ondanks de zorgen en de zwaarte van het ouderschap. 

Maar dat anderen die mening niet delen. Het is zwaar genoeg...

Tijd gaat voorbij...

  Ondertussen zijn mijn bollekes 8, 6 en bijna 4. 
  Een mooie tijd want al wat zelfstandiger, wat meer tijd voor onszelf, wat meer... 
  Ja, wat meer eigenlijk?

  Vragen die gesteld worden. 
  De eigen weg die gegaan wordt want daar is tijd voor nu. 
  Geen al te grote zorgen meer rond zorgen. 
  In de plaats drukte. 
  Drukte die tegen houdt om verder te kijken.

  Verschillende meningen, een wens die verplicht opgeborgen wordt. 
  Een wens die niet begrepen wordt.
  Een wens die moet schuiven voor een andere wens.

Verleden, heden en toekomst...

Dankbaar zijn dat we er mogen zijn...
Dat we mogen leven en zoveel geluk mogen kennen...
Dat we gezegend zijn en dat we trots mogen zijn...

Teleurstelling dat het verleden voorbij gaat...
Dat niet alles is zoals we het willen...
Dat het niet altijd over rozen gaat...

Stilstaan bij wat er fout gaat...
Dat het morgen anders kan en moet...
Dat moeilijk ook gaat...
Dat los durven laten belangrijk is...

Omdat wat geweest is nooit meer terug komt...

Babyblues

Vandaag was er dan het laatste bezoekje aan Kind en Gezin voor ons jongste manneke. 

En ik had op geen slechter moment kunnen gaan. Want de mantra 'het is goed zo, je hebt drie gezonde jongens' werd weg geblazen door alle kleine hummels die er waren. 

Beentjes opgekruld, kale plekjes op het achterhoofdje, gehuil ;-),... En dan die blikken van de pasgeboren ouders. Net zoals ik in mijn tropenweken met de eerste in de rij. 

Jaloers op die mama met dat grotere kindje, die vrolijk babbelt en speelt. Die al groot genoeg is om aan te geven wat hij wilt en niet ineens begint te schreeuwen en je geen idee hebt wat er scheelt (bij onze eerste was dat vooral honger, veel honger :-)). 

Die mama die er zo fris en fruitig (alhoewel) uitziet en tijd heeft gehad om zich netjes aan te kleden, zonder spuugvlekken. 

Met dat mannetje dat al zo groot is dat het zijn boekentasje op de rug wilt, die al zelf begint op te ruimen (bewonderende blikken 'amai, dat wil ik ook als die van mij groter is'). 

Weten zij veel dat die mama met dat grotere kindje jaloers is op hen. 

Niet op de wallen onder hun ogen of de spuugvlekken of de overduidelijke zwangerschapsbroek... 

Maar wel op de tijd met dat klein hummeltje. 
Alles voor het eerst ontdekken, alles nog moeten uitzoeken. Bij alle drie een mooie tijd. 

Die niet meer terug komt. 

De babyperiode die voor een derde keer en deze keer definitief afgesloten is en alleen nog terugkomt met eventuele kleinkindjes. 

Want ja, het is druk genoeg. Ja, we hebben drie gezonde jongens, wat meer kun je wensen. 
Ja, in deze tijd waar alles duurder wordt is dat echt genoeg. 
Ja, dan is ons huis, ondanks verbouwingen, alsnog te klein. Hetzelfde voor de auto. Waar gaan we die vierde steken? 

En toch is de natuur een raar iets. 
Want ook al is het genoeg en ben ik overgelukkig met mijn gezin van drie stoere mannetjes. 
Toch hoop ik stiekem dat de laatste woorden van de mama met wie ik sprak werkelijkheid worden. 

'Wie weet, binnen twee jaar? Ik gun het je van harte!'. 

Over goede voornemens...

Vorig jaar begon ik deze blog met een goed voornemen. Geregeld eens iets 'anders dan anders' koken. Dat is niet gelukt, zoals het leven van vele goede voornemens was ook deze slechts een zeer kort leven gegund.

Misschien daarom dat ik het goed voornemen van dit jaar iets ruimer (en veel belangrijker!) heb genomen. Namelijk: genieten, genieten, genieten!

Je wordt tegenwoordig doodgegooid met boeken over mindfulness en onthaasting en alhoewel ik er een aantal naast mijn bed heb liggen (voor die avonden dat ik niet te moe ben om te lezen) vind ik ze vaak wat overdreven. 

Hoe kun je nu mindful zijn of genieten als je lief ventje voor de 5de keer die dag een driftbui krijgt, al dan niet terecht?

Altijd op zoek gaan naar de diepere zingeving lukt mij alvast nooit. Maar wat ik wel graag wil proberen is een poging doen om iedere dag even tijd te maken om te genieten van het moment, zonder te denken aan de problemen op het werk, de was en de plas en het eten dat nog gemaakt moet worden. 

Even zijn in het moment. Blij zijn dat we mogen zijn in dat moment ook al ben je al 5 driftbuien ver en is de dag nog niet om.

Ik ben er al lang achter dat klagen en zagen en zuchten weinig opbrengt. En toch doe ik net dat met momenten te veel. Veel te veel negativiteit, veel te veel gepieker. Wakker liggen van de verkeerde dingen. En dan te moe zijn om te genieten van wat er echt telt.

Kan toch niet!?

Dagje uit met drie kids

Wat er (vaak) een beetje bij inschiet als je drie kids mee te slepen hebt, is op stap gaan met de hele bende. Het is toch een heel gesleep en gedoe met kinderwagen, pampers en een (geregeld) chagerijnige 3-jarige met puberkuren. 

Maastricht is en blijft mijn lievelingsstad. Alleen zie ik altijd enorm tegen de drukte op, zeker op een zaterdag of zondag (of op een zogenaamde 'Belgendag'). 

De meeste brasserietjes zijn namelijk niet kinderwagen proof... Daarom dat we het heel fijn vonden om geheel toevallig op de B*kantine stootten. 

Uit de stad, lekker ruim en kidsvriendelijk (als in: veel ruimte, geduldig personeel en wat speelgoed). En nog lekker eten ook (verloren brood met veeeeel kaneel, mmmmmm!)! Ons eetadres zolang we met kind en wagen door de stad moeten.

Q-time

Meer dan een jaar geleden. Zo lang was het geleden dat ik nog eens alleen was weg geweest met mijn wederhelft. 

Op dat gebied ben ik misschien een te grote moederkloek. Ik laat mijn jongens niet graag alleen ook al weet ik dat ze in goede handen zijn en zich echt wel amuseren. Dat is een stukje emokip dat in me zit... Er is toch altijd wel een gevoel van gemis, er ontbreekt altijd wel een stukje van mezelf (emokip, ik zei het toch!).

Maar ik besloot dit gevoel opzij te zetten en gewoon te genieten. Ik heb tenslotte nog bijna twee maanden samen met hen vakantie. 

En dat het gezellig was! 

We startten ons weekendje in een brasserie aan de rand van het centrum. 'De Kei'. Een heel stuntelige ober later hadden we ons 12-uurtje. Heel basic maar heel lekker! Wat rondstruinen en dan naar het hotel om ons wat op te frissen. 

We verbleven in het hotel 'Scheepers'. Een zeer vriendelijke ontvangst, een ruime kamer en een privé parking die afgesloten werd 's nachts. En... een bubbelbad én een regendouche (een echte!). Zalig! Het ontbijt was goed. Niet heel uitgebreid maar genoeg keuze.

's Avonds hebben we in de Grotestraat rondgestruind. Fijn mensen kijken ;-) en ondertussen lekker eten en drinken. Ik had nog wel eens zin in cocktails. Lang geleden aangezien ik nog steeds borstvoeding geef. Maar aangezien ik toch moest kolven en weg gooien (geen koelkast op de kamer) kon het nu wel. Zalig! 

De cocktailbar 'Pistache-cocktails en burgers' heeft heel wat cocktails op de kaart staan. Ik proefde er twee. De Mojito (all time favorite!) en de Strawberry Daiquiri. De burgers zagen er ook heerlijk uit maar we wilden een beetje hap en stap doen dus aten we ergens anders.

Onze eerste keuze was 'La Casa'. Maar, en dat hadden we wel kunnen voorzien, het terrasje was zeer gegeerd. Het zag er dan ook allemaal erg lekker uit. Jammer maar we moesten uitwijken naar een ander restaurant met een zeer opdringerige ober. Typisch toeristenrestaurant waar 'alvast een stokbroodje' 4 euro kost. We lieten er onze avond niet door verpesten. 

Iets verder, buiten het centrum, kwamen we een gezellig en rustig terrasje tegen. Het probleem is dat de Grotestraat wel heel gezellig is maar ook heel druk. Ik was duidelijk niet de enige die mensen keek. En dat wordt al gauw een beetje beklemmend. 'Leeuw aan de brug' was dan ook een verademing. 

Aangezien we allebei moe waren, zijn we vrij vroeg onder zeil gegaan. Na een lange en, sinds zeer lang geleden, ononderbroken nachtrust, trokken we na het ontbijt terug het centrum in. Het werd al lekker warm dus de Amstel Radler in een ijskoud glas ging er vlotjes in. 
Nadien nog een lekker ijsje in de ijsmakerij 'Botterweck' en dan terug huiswaarts waar we een oma verloste die toch wel heel moe was na een nacht met drie kids ;-).